این کتاب، روایتی است درباره‌ی زندگی شخصی به نام «ادی» که از زبان خود او و با نگاهی درونی نقل می‌شود. ادی فرزند اول یک خانواده‌ی نسبتاً مرفه است. پدر او روانپزشک، و مادرش زنی ایرانی‌تبار است. درکودکی وابستگی شدیدی به مادر دارد و حتی تا هفت سالگی همچنان از شیر او تغذیه می‌کند. همین وابستگی احتمالا ریشه‌ی بسیاری از مشکلات و ضعف‌های او را در آینده رقم می‌زند. وی به بیماری روحی«مردم‌هراسی» مبتلا است. این بیماری تا سالها از نگاه پدرش دکتر «جان ویلسون» که روانپزشک او نیز هست به دلایلی پنهان می‌ماند. کسی مشکل او را جدی نمی‌گیرد و معمولاً آن را به خجالتی بودن تعبیر می‌کنند. ادی از اجتماع فراری است، از تنهایی رنج می‌برد، و مدام بین دو قطب اجتماع و انزوا در نوسانی جانکاه پس و پیش می‌شود. بیماری او به شکل کرم یا انگلی روحی تجسم یافته که درون او فرمانروایی می‌کند و تمام زندگی او را در سیطره‌ گرفته است. دنیای او زندانی‌ست تنگ و تاریک، که هیچ روزنه‌ای در آن دیده نمی‌شود. او تقلا می‌کند میله‌های این زندان هولناک را بشکند و هوای تازه‌ای تنفس کند، اما دست و پا زدن‌هایش راه به جایی نمی‌برد. وی از خود می‌پرسد: آیا زندگی این است؟ آیا باید به این زندگی همانگونه که هست تن داد؟ یا باید معنایی در آن جست؟